Στον απόηχο της παγκόσμιας ημέρας ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό και των βροντόφωνων αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα σε όλη την Ελλάδα, αναδημοσιεύουμε μερικές γραμμές του Στέφανου Μαντζαρίδη από το προσωπικό του blog, με την ελπίδα πως "Αφού δεν καταφέραμε ως τώρα να γκρεμίσουμε τα συρματοπλέγματα από τη γη μας, τουλάχιστον ας παλέψουμε για να τα ξεριζώσουμε απ' τις ψυχές μας...":
Κάθε φορά κάποιος αλλάζει στο χάρτη μια γραμμή, άνθρωποι πεθαίνουν με τον πιο φριχτό τρόπο. Χιλιάδες παίρνουν τον μακρύ και σκληρό δρόμο της προσφυγιάς που γυρισμό δεν έχει. Οικογένειες χωρίζονται, μανάδες νιώθουν να τους κόβεται ένα κομμάτι της ψυχής τους μη βλέποντας ποτέ ξανά τα λατρεμένα τους παιδιά.
Πόσο αίμα, άδικα χυμένο, για να χαραχτούν απλές γραμμές πάνω στο χάρτη...
Κάθε φορά κάποιος αλλάζει στο χάρτη μια γραμμή, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θηράμματα του πιο βάρβαρου κυνηγιού που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Όπλα και σφαίρες παίρνουν τη θέση των βιβλίων και οι μοναδική μουσική που ακούγεται είναι ο θρήνος των ψυχών που χάθηκαν.Κάθε φορά κάποιος αλλάζει στο χάρτη μια γραμμή, τα δάκρυα ανακατεύονται με αίμα καυτό που αναβλύζει απ’ των ανθρώπων τα κορμιά και βάφει κόκκινο το χώμα. Κι οι δυνατοί αυτού του κόσμου γίνονται ακόμα πιο δυνατοί από πριν, με το αίμα των νικημένων.Σύνορα... Πόσο φριχτή ανακάλυψη... Φτιάχτηκαν για να κρατάν φυλακισμένη μέσα την ελπίδα και τα όνειρα.Σύνορα... Γεννήθηκαν για κρατάνε έξω το φως του ήλιου μην τυχόν και σβήσει το σκοτάδι που σκεπάζει τις ψυχές των ανθρώπων.Σύνορα... Χτίστηκαν με του πολέμου την αντάρα και υπάρχουν μονάχα για να τον υπηρετούν πιστά...
Πηγή: ixoi-siopis.blogspot.gr
