Καθώς συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια επιβολής μιας πολιτικής που οδηγεί σε καταστάσεις κοινωνικής καταστροφής, η συγκρότηση και ανάπτυξη δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά κινήματος με ιδιαίτερη μαζικότητα και δυναμική παρουσία. Πρόκειται για μια εν πολλοίς αυθόρμητη εκδήλωση αντίδρασης απέναντι στη νέα φτώχεια που επεκτείνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς, αλλά και για μια νέα μορφή κινηματικής αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική και τις στοχεύσεις της.
Μιλάμε για μια νέα μορφή συλλογικής αντιμετώπισης άμεσων ζητημάτων που απασχολούν κυρίως τα φτωχότερα τμήματα της κοινωνίας, απειλώντας και τη μεγάλη πλειονότητα του λαού μας, η οποία, εντούτοις, έχει δοκιμαστεί και άλλες φορές στο μακρινό παρελθόν στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, είναι νέα από την άποψη της επανεμφάνισής της μετά από πολλές δεκαετίες, αλλά δεν συγκροτείται εν κενώ ιστορικής εμπειρίας.
Κινήματα κοινωνικής αλληλεγγύης συγκροτήθηκαν ξανά σ’ αυτόν τον τόπο σε δύο χρονικά κοντινές μεταξύ τους ιστορικές στιγμές: κατά τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 και κατά την περίοδο της φασιστικής κατοχής και τα πρώτα χρόνια της Απελευθέρωσης, την αμέσως επόμενη δεκαετία.