Συγκλονισμένος παρακολουθώ εδώ και μήνες τις τεράστιες διαδηλώσεις των Βραζιλιάνων που ορθώνουν το ανάστημα τους ενάντια στη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη χώρα τους.
Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να το πιστέψει λίγο καιρό πριν; Ο λαός της χώρας που λατρέυει το ποδόσφαιρο όσο τίποτα άλλο, θα έφτανε μια μέρα που θα γινόταν μια γροθιά ενάντια στο Μουντιάλ. Ποιος μπορούσε καν να φανταστεί πως θα ερχόταν μια στιγμή που ο λαός της Βραζιλίας θα εκλιπαρούσε τον υπόλοιπο κόσμο να μποϋκοτάρει μια διοργάνωση που στο παρελθόν προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και δακρύων στη χώρα αυτή, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη;
Για ποιο ποδόσφαιρο όμως μπορούμε να μιλάμε το 2014 πέρα από εκείνο που τα τερτίπια της Παγκόσμιας και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας μετέτρεψαν σε κάτι νερόβραστο και αποστειρωμένο, σε κάτι που βρίσκει πια το ένθερμο κοινό του ανάμεσα σε γηραιές αριστοκράτισσες που πίνουν το απογευματινό τους τέιον τρώγοντας κουλουράκια με γεύση λεμόνι; Για ποιο ποδόσφαιρο πέρα από εκείνο που δημιούργησε μια Ομοσπονδία η οποία από τη μία οργανώνει πανηγυράκια με χρωματιστά μπλουζάκια για την αποτροπή ρατσιστικών φαινομένων στα γήπεδά της και από την άλλη ανέχεται ομάδες - συμμορίες όπως η Lazio;
Το ποδόσφαιρο, κύριοι της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ, δεν είναι η κόμμωση του Ronaldo, ούτε το life style των ξανθών υπάρξεων που αποτελούν πια αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ποδοσφαιριστή. Δεν είναι οι όλο και συχνότεροι θάνατοι ποδοσφαιριστών μέσα στον αγωνιστικό χώρο, απόρροια του τρελού κυνηγιού της δόξας και των χρημάτων που οδηγεί σε μετατροπή των αποδυτηρίων σε φαρμακεία, ούτε οι ενέσεις που χάρισαν λίγους παραπάνω πόντους στον Μέσι... Και πολύ περισσότερο, δεν είναι οι εκατοντάδες πιτσιρικάδες που έρχονται γεμάτοι όνειρα κάθε χρόνο από την Αφρική στις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης για να πεταχτούν μετά από λίγο σε κάποιο δρόμο του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Άμστερνταμ όταν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις σας.
Το ποδόσφαιρο είναι η φλόγα στα μάτια του παιδιού που κλωτσάει μια μπάλα στην αλάνα... Είναι η μπύρα και το βρώμικο πριν τον αγώνα... Είναι το πιάσιμο της μέσης από το πολύωρο ταξίδι σε κάποιο κάθισμα ενός λεωφορείου για το εκτός έδρας παιχνίδι της ομαδάρας μας... Είναι το να βλέπεις την ίδια φλόγα να φωτίζει το πρόσωπο του αντίπαλου οπαδού στην απέναντι κερκίδα... Το ποδόσφαιρο είναι χαρά, λύπη, δάκρυ και γέλιο μαζί... Είναι οργή, είναι θλίψη, είναι έκσταση... Είναι πάνω απ’ όλα συναίσθημα, να πάρει! Αλήθεια, σκέφτηκε κανένας από εσάς τους πεφωτισμένους με τα κοστούμια και τις μεταξωτές γραβάτες ποιον εκφράζει το τερατούργημά σας αυτό; Πόσο περήφανοι νιώθετε για το δημιούργημα σας εσείς που μετατρέψατε τα γήπεδά μας προς τέρψη και εξυπηρέτηση των χορηγών σας σε αίθουσες νεκροτομείου με αποτέλεσμα, αντί για τις ιαχές των φιλάθλων, όταν ακούει πια κανείς τη λέξη ποδόσφαιρο αυτό που του έρχεται στο μυαλό του να είναι τα κύματα του Δουνάβεως εκτελεσμένα από τη Φιλαρμονική της Βιέννης στην πρωτοχρονιάτικη συναυλία της;
Είναι ηλίου φαεινότερο πως δε μας γουστάρετε στο γήπεδο. Σας ενοχλεί η ζωντάνια και η φρεσκάδα μας που ταράσσει τα τελματωμένα ύδατα της ζωής σας. Κάνετε τα πάντα για να μας διώξετε. Πανάκριβα εισιτήρια, αποκλεισμός του απλού κόσμου ακόμα και από την τηλεοπτική παρακολούθηση ενός αγώνα με το αίσχος των συνδρομητικών υπηρεσιών, dress code και political correct σκέψη και έκφραση. Από χώρους που ένωναν τα διάφορα κοινωνικά στρώματα και διατηρούσαν τον κοινωνικό ιστό της ευρωπαϊκής ηπείρου, μετατρέψατε τα γήπεδα σε χώρους αποκλειστικής χρήσης μιας κακομαθημένης ελίτ που διαφεντεύει την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο όλο σήμερα. Ποιος αλήθεια μπορεί πια να παρακολουθήσει τις μεγάλες διοργανώσεις που πίσω από τη λάμψη τους κρύβουν το αποκρουστικό πρόσωπο μιας Ευρώπης που σιχαίνεται τους φτωχούς και μισεί τους λαούς της; Ποιος μπορεί να πάρει θέση σε κάποια κερκίδα μιας μεγάλης διοργάνωσης, όταν όλες είναι πιασμένες από μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες, χορηγούς και κάθε έναν γρανάζι της τανάλιας που σφίγγει ολοένα και περισσότερο το λαιμό του απλού κόσμου στερώντας του το φρέσκο αέρα που γέμιζε ως τώρα τα πνευμόνια του;
Κι εμείς; Εσύ; Εγώ; Τι κάνουμε όλοι εμείς που ματώσαμε κάποτε τα γόνατά μας σε κάποια αλάνα παίζοντας μπάλα για να το αποτρέψουμε αυτό; Όλοι εμείς που κλάψαμε, γελάσαμε, πονέσαμε, ουρλιάξαμε, ερωτευτήκαμε μέσα σ' ένα γήπεδο; Τι αλήθεια μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι ή απλά το μόνο που μας απέμεινε είναι να παρακολουθούμε ανήμποροι ν' αντιδράσουμε το μοιραίο να έρχεται προσπαθώντας να μη διακόψουμε τη νιρβάνα μέσα στην οποία είμαστε βυθισμένοι; Στην Αγγλία, ας πούμε, οι οπαδοί της τεράστιας Liverpool δημιούργησαν μια δεύτερη ομάδα, την AFC Liverpool , από τα αρχικά Affordable Football Club, προσιτού δηλ. Ποδοσφαιρικού Συλλόγου ως αντίδραση για τον αποκλεισμό των απλών φιλάθλων από τις κερκίδες του θρυλικού Anfield λόγω των πανάκριβων εισιτηρίων. Εμείς εδώ; Τι κάνουμε πέρα από το να ενισχύουμε τις τσέπες των επιτήδειων ραδιοφωνατζήδων ή να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το αν ο Χ ή ο Υ είναι προδότες και δωσίλογοι; Κι όταν έρθει, αν δεν είναι ήδη εδώ η εποχή που θα βλέπουμε την ομάδα που συντρόφευε τα εφηβικά μας όνειρα μονάχα σε κακής ποιότητας βιντεάκια στο YouTube κάποιες ώρες ή και μέρες μετά τον αγώνα και θα είναι πια αργά για οτιδήποτε, πώς θα μπορέσουμε τότε να αντιδράσουμε;
Ειλικρινά απάντηση αδυνατώ να δώσω...
Το μυαλό μου σταματάει στην εικόνα του γιου μου και της παρέας του που κλωτσάνε τη μπάλα σε μια ακαδημία αρνούμενο να αποδεχθεί πως του στερούν το άθλημα που του 'χει χρωματίσει τα εφηβικά του όνειρα... Και απλά περιμένω τη στιγμή που θα έχει μετατραπεί η ενασχόλησή μου με τη λατρεμένη μου μπάλα σε κάτι μακρινό και απλησίαστο...
Πηγή: enfo.gr
