Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να ανήκουμε σε στρατόπεδα. Οι "καλοί" κι οι "κακοί". Εμείς κι οι "άλλοι"... Μάθαμε να μισούμε και να φοβόμαστε το διαφορετικό, το άγνωστο, το άλλο... Ήμασταν εμέις κι απέναντι μας είχαμε όλους τους άλλους.
Ήμασταν πάντοτε "εμείς κι οι άλλοι ήταν πάντα οι "άλλοι"...
Ποτέ δε μάθαμε πως ν' αγαπάμε...
Μάθαμε να χωριζόμαστε σε ομάδες, χωρισμένοι σε στρατόπεδα. "Εμείς" κι οι "άλλοι"...
Στο ποδόσφαιρο, "εμείς" κι οι "άλλοι"... Στο παιχνίδι, "εμείς" κι οι "άλλοι"... Η παρέα μας και οι "άλλοι"... Η πατρίδα μας και οι πατρίδες των "άλλων"... Η θρησκεία μας κι η πίστη των "άλλων"... Το χρώμα μας και το χρώμα των ''άλλων''... Η οικογένεια μας και οι"άλλοι"...
Στο ποδόσφαιρο, "εμείς" κι οι "άλλοι"... Στο παιχνίδι, "εμείς" κι οι "άλλοι"... Η παρέα μας και οι "άλλοι"... Η πατρίδα μας και οι πατρίδες των "άλλων"... Η θρησκεία μας κι η πίστη των "άλλων"... Το χρώμα μας και το χρώμα των ''άλλων''... Η οικογένεια μας και οι"άλλοι"...
Παντού χωρισμένοι, παντού μακριά ο ένας απ' τον άλλον. Μάθαμε να ψάχνουμε πρώτα αυτά που μας χωρίζουν από τους άλλους κι εκπαιδευτήκαμε να μη βλέπουμε όλα όσα μας ενώνουν μ' εκείνους.
Είπαν πως τάχα στην Ελλάδα οι παρέες γράφουν ιστορία. Οι δικές μας παρέες όμως μονάχα, όχι οι παρέες των "άλλων".
"Εμείς" κι οι "άλλοι"...
Μεγαλώνοντας κάποιοι από "εμάς" απαλύνανε. Άρχισαν να σπάνε τον τοίχο που 'χαν χτίσει για μη βλέπουν τους "άλλους" και ν' αφήνουν τις αχτίδες του ήλιου να ζεστάνουν την ψυχή τους. Άρχισαν, δειλά δειλά στην αρχή, ν' απλώνουν διστακτικά το χέρι του και ν' αγγίζουν τον "άλλον". Και είδαν πως κι αυτός είναι απ' το ίδιο υλικό φτιαγμένος. Κι ας ήταν "άλλος"... Μαλάκωσαν. Άρχισαν να προσπαθούν να νιώσουν όπως ο "άλλος". Άκουσαν τη μουσική του. Έφαγαν το φαγητό του. Ήιαν από το ποτήρι του χωρίς να φοβούνται. Ντύθηκαν φορώντας ρούχα που φοράνε κι οι "άλλοι". Γέλασαν με τ' αστεία των "άλλων". Έκλαψαν με τον πόνο του "άλλου".
Κι αφού τα έκαναν όλα αυτά, του έδωσαν το χέρι όταν σκόνταψε. Και δε δίστασαν να κρατηθούν από το χέρι του "άλλου" όταν έπεσαν αυτοί... Έγιναν ένα με τους "άλλους"....
Κάποιοι όμως από "εμάς" παρέμειναν κλεισμένοι πίσω από τον τοίχο. Συνέχισαν να κλείνουν τα μάτια τους και να μη βλέπουν τους "άλλους". Κι όσο δεν κατάφερναν να γνωρίσουν τον ''άλλον'', απομακρύνονταν όλο και πιο πολύ... Και μίσησαν θανάσιμα όλους εκείνους που κατάφεραν να σπάσουν τα τείχη της ομάδας... Τους μίσησαν πιο πολύ ακόμα κι απ' τους "άλλους".
Κλείστηκαν όλο και πιο βαθιά μεσα στο σκοτάδι... Γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν τους "άλλους". Και σαν αγριεμένοι τυφλοί λύκοι, συνήθισαν να τρέφονται με το αίμα των "άλλων". Κι έκαναν το μίσος τους πατρίδα και θρησκεία για να κρυφτούν μέσα του... Κι έμαθαν να ζουν μες' την ομίχλη. Στη μαυρίλα. Κι όλο και μαύριζε η ψυχή τους. Κι όλο και πιο πολύ μισούσαν. Τους "άλλους"... Τον ίδιο τους τον εαυτό.
"Εμείς" κι οι "άλλοι"... Οι "άλλοι" κι "εμείς"...
Αχ, ας κατάφερνε το φως να διώξει το σκοτάδι. Και τότε τίποτα πια δε θα 'ταν ικανό να μας χωρίσει...
Κι όλοι μας θα γνωρίζαμε πως δεν υπάρχουν "άλλοι". Πως οι ''άλλοι'' είμαστε "εμείς"...
πηγή: http://ixoi-siopis.blogspot.gr/ - Στέφανος Μαντζαρίδης
πηγή: http://ixoi-siopis.blogspot.gr/ - Στέφανος Μαντζαρίδης
