18 μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου, έχουμε την αίσθηση ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στην κοινωνία μας. Οι ρατσιστικές επιθέσεις και οι προκλήσεις συνεχίζονται, οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας σε λίγες μέρες θα είναι και πάλι έξω, η βουλή ζητάει «ομοψυχία» με τη Χ.Α., το 6.2% από όσους ψήφησαν απέδειξε πως πιστεύει ότι όλα αυτά είναι μια σκευωρία και όλα αυτά εν όψη μιας δίκης που βάσει κατηγορητηρίου (αφού λείπουν πολλοί που θεωρούμε υπευθύνους) σε εμάς δίνει την αίσθησηότι η τιμωρία θα είναι συμβολική.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι πολιτικά παιχνίδια παίζονται πάνω στον πόνο και την οργή μας, ούτε να αντιληφθούμε το πνεύμα των «συμβολισμών» για την ημερομηνία έναρξης της δίκης (20 Απριλίου γενέθλια του Χίτλερ, 21 Απριλίου επέτειος πραξικοπήματος συνταγματαρχών). Γνωρίζουμε σίγουρα όμως ότι το κράτος δεν τιμώρησε ποτέ κανένα φασίστα ή δωσίλογο των ναζί όπως του άξιζε και δεν φρόντισε ποτέ να διδάξει την ιστορία στα παιδιά του, με αποτέλεσμα να την ξαναζούμε. Δίκαιο για εμάς θα ήταν αυτοί οι «άνθρωποι» να δικαστούν από τις ίδιες τις οικογένειες των θυμάτων τους.
Δικαίωση για εμάς θα ήταν να γύριζε πίσω ο Παύλος, ο Σαχζατ και όποιος άλλος χάθηκε από τα χέρια τους. Και αυτό δεν συμβιβάζεται με καμιά απόφαση δικαιοσύνης. Να θυμίσουμε ότι η Χ.Α. γεννήθηκε από το κελί του Παπαδόπουλου. Από το κελί του Μιχαλολιακου τι θα γεννηθεί; Θα πρέπει να προσέξουν πολύ παραπάνω αυτή τη φορά αυτοί που θα δικάσουν.
Όπως και να ’χει, αυτή η δίκη είναι το τελευταίο νόμιμο όπλο που έχουμε σαν λαός για να καταδικάσουμε αυτή την ιδεολογία στην «μπερδεμένη» συνείδηση της κοινωνίας μας, αλλά πρώτα πρώτα στων γενεών που θα μας διαδεχθούν. Ο μόνος τρόπος για να ασκήσουμε πίεση σε κράτος και δικαιοσύνη ώστε να εφαρμοστούν οι σκληρότερες ποινές, είναι να είμαστε κάθε μέρα διεξαγωγής της δικής έξω από την αίθουσα στον κορυδαλλό, με αίτημα να εφαρμοστούν ισόβια σε όλους. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ζητάμε από τον υπουργό δικαιοσύνης και το δικαστικό σώμα να επιτρέψουν την δημόσια προβολή της δίκης έξω από την αίθουσα ή σε διπλανό χώρο.
Πέραν από το να εκφράσουμε αυτές τις σκέψεις, θέλουμε και να εξηγήσουμε τους δυο λόγους που δεν πραγματοποιήθηκε εχθες (18/3) δράση δρόμου όπως στις 18 κάθε μήνα αλλά και δεν θα ξαναπραγματοποιηθει. Πρώτον επειδή έχουμε επιφορτιστεί με πάρα πολύ μεγάλο βάρος λόγω της παρουσίας κάποιων από εμάς στη δίκη σαν μάρτυρες κατηγορίας και αυτό προϋποθέτει μεγάλη προετοιμασία, κυρίως ψυχική και πνευματική και δεύτερον, για να επικεντρωθούμε πιο εντατικά στους λόγους που φτιάξαμε αυτή την πρωτοβουλία. Δηλαδή να διαδώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μουσικό έργο του Παύλου και να πραγματοποιήσουμε το όνειρο του/μας, έναν χώρο που θα προσφέρει τροφή, στέγη, τεχνική και καλλιτεχνική κατάρτιση σε όποιον συνάνθρωπο δεν έχει πρόσβαση σε αυτά.
Έχοντας λοιπόν αυτούς σαν κύριους σκοπούς, έχουμε αφιερώσει τις ζωές μας σε έναν αγώνα, που κάθε μέρα είναι και μια δράση. Για να συνεχίσει να ζει η ιδέα. Για να πεθάνει ο φασισμός και ο φόβος που τον θρέφει, ο ρατισμος και οι ταμπέλες που το συντηρούν.
Στις 21 Μαρτίου, ήμερα ορόσημο για αυτούς τους αγώνες, καλούμε όλους τους μαθητές, όλους τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, όλα τα εργατικά σωματεία, τους φοιτητικούς και επαγγελματικούς συλλόγους, να κατεβούν στον δρόμο ενάντια στο ρατσισμό και στο φασισμό, στο όνομα των θυμάτων του. Μόνο με την ενότητα μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη ενάντια σε κάθε ανθρωποφάγo δόγμα. Το χρωστάμε σε ότι ανθρώπινο μας απέμεινε.
21 ΜΑΡΤΙΟΥ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ (14:00 OMONOIA-16:00 ΣΥΝΤΑΓΜΑ)
Πρωτοβουλία Κοινωνίκων Δράσεων
"ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ"
(Οικογένεια & φίλοι Παύλου Φύσσα)
