Πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να δακρύσω ή να οργιστώ με όλα αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία. Να μείνω άφωνος ή να φοβηθώ για όλα εκείνα που πρόκειται να συμβούν στο όνομα της παγκόσμιας ασφάλειας και του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού.
Άνθρωποι δολοφονούνται εν ψυχρώ στο όνομα μιας θρησκείας από παρανοϊκούς που το δηλητηριασμένο με μίσος μυαλό τους σταμάτησε να λειτουργεί εδώ και καιρό.
Ο κόσμος φοβάται να ξεμυτίσει από τα σπίτια του, νιώθοντας τον πανικό να γεμίζει κάθε ικμάδα του σώματος και της ψυχής του.
Οι άνθρωποι χωρίζουν ο ένας τον άλλον με τόνους μίσους και φανατισμού που εκπορεύεται από τους ιεράρχες και καταλήγει σε κάποια άγνωστη τους ανθρώπινη ψυχή.
Ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων στήνονται στο απόσπασμα αδιακρίτως από κάθε λογής φανατικό της μίας ή της άλλης πλευράς.
Και μη βιαστεί κανείς να τοποθετήσει τη φρίκη σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, το Ισλάμ στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί πολύ εύκολα θα νιώσει αμηχανία βλέποντας και τα του οίκου του. Γιατί σε τι διαφέρουν τα υστερικά και γεμάτα μισαλλοδοξία κηρύγματα του Άνθιμου ή του Σεραφείμ από εκείνα των μουλάδων στα ισλαμικά κράτη;
Για να μη θυμηθώ και παλαιότερους όπως ο μητροπολίτης Φλωρίνης ή τι συνέβαινε στις παραστάσεις του Κολλάτου ή του περίφημου Corpus Cristi στο θέατρο Χυτήριο. Και φυσικά να μη φτάσω στο Καζαντζάκη και τον αφορισμό του ή το κάψιμο του βιβλίου του Ανδρουλάκη στη Θεσσαλονίκη παρουσία του τότε Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παναγιώτη Ψωμιάδη...
.jpg)
Αλλά και μια απλή ματιά στην ιστορία σοκάρει αν αναλογιστεί πως οι πιο φρικιαστικές σφαγές της ιστορίας, βλέπε κάψιμο γυναικών στο Μεσαίωνα, και οι πιο άγριοι πόλεμοι έγιναν στο όνομα μιας θρησκείας και της ανάγκης της να επικρατήσει στην ανθρωπότητα και να τρομοκρατήσει τους πιστούς της γεμίζοντας τους με φόβο. Ή τις δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών Αράβων που έπεσαν θύματα της πιο πολύνεκρης εκστρατείας που πραγματοποίησε ποτέ ο άνθρωπος με στόχο την κυριαρχία κάποιας θρησκείας.
Και φυσικά, όλο αυτό το μακελειό στο Παρίσι αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όλων εκείνων που έχουν σαν σκοπό της ζωής τους τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών των πολιτών στο όνομα της προστασίας τους.
Της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία που πριν στεγνώσουν τα δάκρυα ζήτησε δημοψήφισμα για την επαναφορά της θανατικής ποινής ή του γνωστού εθνικιστή Βρετανού Φάρατζ που έσπευσε, μη μπορώντας να κρύψει τη χαρά του για την ευκαιρία που του έδωσαν οι τρομοκράτες του Παρισιού, να μιλήσει για ύπαρξη 5ης φάλαγγας στην Ευρώπη τσουβαλιάζοντας συλλήβδην όλους ανεξαιρέτως τους Μουσουλμάνους.
Αλλά και του δικού μας, του, για ελάχιστες ημέρες ακόμα, Πρωθυπουργού μας που την επομένη του μακελειού έβγαλε τα χειρότερα ακροδεξιά του ένστικτα στοχοποιώντας με προκλητικό και χυδαίο συνάμα τρόπο τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στη χώρα μας...
Δεν γνωρίζω ειλικρινά τι είναι εκείνο που φοβάμαι περισσότερο από την αυριανή ημέρα. Τη σφαίρα κάποιου τρελού ή τη μπότα ενός φασίστα που πάντοτε στην ιστορία όταν ο φόβος έδιωχνε τη λογική έτρεχε να προλάβει και να καταλάβει το χώρο που εκείνη άφηνε φεύγοντας τρομαγμένη.
Το να πέσω νεκρός εγώ ή κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο από τα οπλισμένα με άσβεστο και τυφλό μίσος φανατισμού υστερικού θρησκόληπτου φονταμενταλιστή ή όλα εκείνα που σχεδιάζουν οι έχοντες τα κλειδιά των ζωών μας στα χέρια τους ισχυροί του δυτικού κόσμου με πρόσχημα την παγκόσμια ασφάλεια. Παγκόσμια ασφάλεια. Πόσο ειρωνικό ακούγεται... Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω, βλέπεις, πως στο όνομα της παγκόσμιας ασφάλειας μετά τις επιθέσεις της Αλ-Κάϊντα στις Η.Π.Α. ξεκίνησε μια νέα σταυροφορία που αιματοκύλισε και συνεχίζει να το κάνει ακόμα και τώρα μια ολόκληρη γωνιά του πλανήτη μας, δίνοντας την αφορμή στην απέναντι πλευρά να επικαλείται τη θρησκεία βαφτίζοντας τις εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων ανθρώπων σε παράπλευρες απώλειες ενός ιερού πολέμου. Με τελικό αποτέλεσμα, πέρα από το βαρύτατο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και τη δημιουργία εκατομμυρίων παριών που προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους εγκαταλείποντας τα εδάφη που γεννήθηκαν, την εξαφάνιση κάθε στοιχειώδους ατομικής ελευθερίας των πολιτών των Δυτικών χωρών, του υποτιθέμενου δηλαδή θεμελίου λίθου των Δυτικών κοινωνιών... Πως είναι δυνατόν να δεχτώ σαν υγιή μια κατάσταση που προβάλλεται το στραγγάλισμα της ελευθερίας και η βάρβαρη αστυνομοκρατία ως η μόνη λύση απέναντι στη φρίκη.
.jpg)
Δεν ξέρω που που θα οδηγήσει όλη αυτή η αλόγιστη βία, αυτό που ξέρω όμως καλά είναι πως φοβάμαι.
Φοβάμαι, οργίζομαι και δακρύζω.
Φοβάμαι για το μέλλον της κοινωνίας μας, οργίζομαι για την παράνοια που κάποιοι χρησιμοποιούν τόσο αριστοτεχνικά με στόχο να βυθίσουν τον κόσμο στο σκοτάδι και δακρύζω για όλες εκείνες τις ψυχές που έφυγαν τόσο άδικα και με τόσο τιποτένια πρόφαση.
Πηγή: www.enfo.gr
