Οι
πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Από την 1 Ιανουαρίου του 2014 αίρεται υπό
προϋποθέσεις
τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της
πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου ενώ καταργείται και το όριο προστασίας από
πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ.
Η
επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής
εικόνας των τραπεζών, αλλά κυρίως ένα ακόμα βήμα προς την απαξίωση του κτιριακού και χωρικού αποθέματος της χώρας.
Με τον τρόπο
αυτό ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα του
ιδιωτικού και δημόσιου δομημένου και αδόμητου
χώρου, αλλά και η δυνατότητα για χρηματιστηριακά παιχνίδια
με βάση
την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης
περιουσίας.
Φαινόμενο
παγκόσμιο, η τεχνητή ανάπτυξη της κτηματαγοράς μέσω του δανεισμού εξασφάλισε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες
μια νέα αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου μέσω του εκτεταμένου δανεισμού
ως εργαλείο αναθέρμανσης της αγοράς, εγκλωβίζοντας τα εισοδήματα και τις ζωές εκατομμυρίων
ανθρώπων. 40%
του ΑΕΠ στις αναπτυγμένες χώρες και 15%
στις ραγδαία αναπτυσσόμενες νέες οικονομικές
δυνάμεις (Κίνα, Βραζιλία κ.λπ.) έχει επενδυθεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο. Το σπάσιμο της «φούσκας της αγοράς
ακινήτων» αποτέλεσε την πρώτη εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που σχετίζεται άμεσα
με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και τις μεθοδεύσεις του κεφαλαίου
να μετακυλήσει τις απώλειες στα ασθενέστερα στρώματα.
Στις
ΗΠΑ από την αρχή της κρίσης, το Σεπτέμβριο 2008, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 4,5
εκατομμύρια εξώσεις νοικοκυριών με στεγαστικά δάνεια. Το 2008 η αξία των ακινήτων
μειώθηκε κατά 20% σε σχέση με το 2006 με αποτέλεσμα οι φτωχοί Αφροαμερικανοί να
έχουν απώλειες εισοδήματος πάνω από 80 δις δολάρια εξαιτίας τοξικών επενδύσεων στην
κτηματαγορά.
Βρισκόμαστε
έτσι μπροστά σε μια πολιτική ιδιότυπης δήμευσης της μικρής ιδιοκτησίας. H ιδιόκτητη κατοικία και η ακίνητη περιουσία γενικότερα, που
μέχρι πρόσφατα είχαν πολλαπλές λειτουργίες στο πλαίσιο της οικιακής οικονομίας,
από στρατηγικός πόρος μετατρέπονται σε βάρος. Για
παράδειγμα, η επιβολή των χαρατσιών και του Ενιαίου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας κάνει
αδύνατη τη διατήρηση της ιδιοκτησίας ακίνητης περιουσίας για τα ασθενέστερα
εισοδήματα. Όπως ρητά δηλώνεται από επίσημους οικονομικούς
κύκλους «στόχος της τρόικα είναι να μειωθεί δραστικά
το ποσοστό ιδιοκατοίκησης, το οποίο στην Ελλάδα υπερβαίνει το 80% και είναι απαγορευτικό για την είσοδο ξένων παιχτών στην αγορά του real estate και για την αναδόμηση
των πόλεων» (www.sofokleousin.gr/archives/77494.html,
14.06.2011).
Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα πρέπει
να κατανοήσουμε τη σημερινή κατάσταση, και να απαιτήσουμε λύσεις με άξονα
το δικαίωμα και την προστασία της αξιοπρεπούς κατοικίας για όλους/όλες.
