City Plaza: 185 μέρες και νύχτες αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας

Στις 22 Απριλίου 2016 η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Οικονομικούς και Πολιτικούς Πρόσφυγες κατέλαβε το κλειστό επί επταετία ξενοδοχείο City Plaza στην οδό Αχαρνών 78 προκειμένου να στεγαστούν οικογένειες προσφύγων που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα μετά τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας τον Μάρτιο. Θεωρήσαμε πως ένα κλειστό ξενοδοχείο διαθέτει τις απαραίτητες προϋποθέσεις μόνιμης και αξιοπρεπούς στέγασης πολλών προσφυγικών οικογενειών, στον αντίποδα της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής του εγκλεισμού χιλιάδων προσφύγων σε άθλια κέντρα εκτός του οικιστικού ιστού, που μόνο κοινωνικό αποκλεισμό και απελπισία παράγουν. Ταυτόχρονα, η θέση το συγκεκριμένου ξενοδοχείου, σε μια περιοχή συγκέντρωσης προσφύγων αποτελούσε ισχυρό συμβολισμό της κεντρικής μας ιδέας «αγωνιζόμαστε μαζί, θα ζήσουμε μαζί». 

Σήμερα, έξι μήνες μετά, όσες και όσοι, πρόσφυγες και ντόπιοι, συμμετείχαμε στη δημιουργία του Χώρου Στέγασης Προσφύγων City Plaza —και οι πολλοί-ές που πλαισίωσαν το εγχείρημα στη συνέχεια— νιώθουμε χαρά και περηφάνια που χτίσαμε το «καλύτερο ξενοδοχείο της Ευρώπης», όπως αποκαλείται το City Plaza από τη μεγάλη διεθνή καμπάνια αλληλεγγύης που πραγματοποιείται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. 

Αναμφίβολα, σε αυτό το διάστημα κατορθώσαμε όλες και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε ένα ολοκληρωμένο παράδειγμα αξιοπρεπούς στέγασης, πολυεθνικής συμβίωσης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Και παράλληλα, ένα αντιπαράδειγμα κοινωνικής ένταξης των προσφύγων και των μεταναστών, ένα εφαλτήριο αγώνα για τη διεκδίκηση από το ίδιο το κράτος μόνιμων και αξιοπρεπών χώρων στέγασης, μία έμπρακτη πρόταση για το κίνημα και την κοινωνία του τρόπου αγώνα για τα δικαιώματα όχι μόνο των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά όλων μας, από το ρατσισμό μέχρι την ανεργία και από τα κλειστά σύνορα ως τα μνημόνια. 

Oι πρόσφυγες και το δικαίωμα στην εκπαίδευση

Στις 10/10 οι πόρτες πολλών σχολείων άνοιξαν για να υποδεχθούν τα προσφυγόπουλα. Το γεγονός αυτό όμως, αν και σημαδεύτηκε από κινήσεις όπως τα χειροκροτήματα των μαθητών στο 67ο ολοήμερο δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης, δεν αντιμετωπίζεται από όλους ως «φυσικό και επόμενο», ούτε συμβαίνει με τους καλύτερους όρους.

Η ανάγκη των εγκλωβισμένων στη χώρα μας παιδιών για μόρφωση, καταλήγει εκ των πραγμάτων από αυτονόητο δικαίωμα σε ένα ακόμη πεδίο διαμάχης ανάμεσα στην ακροδεξιά και το αντιρατσιστικό κίνημα.

Η «συζήτηση» που έχει ξεσπάσει, οι «ρατσιστικές αντιδράσεις», η «ανησυχία» και η «απογοήτευση» που προκαλούν οι αντιδράσεις αυτές στον χώρο της αριστεράς και του αντιρατσιστικού κινήματος, επιβάλλουν απαντήσεις οι οποίες μπορούν να δοθούν μόνο μετά από μια ψύχραιμη ματιά στα πρόσφατα γεγονότα.