Tου Anders Lustgarten (μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)
Η de facto πολιτική της Ε.Ε είναι να αφήνει τους μετανάστες να πνίγονται, ώστε να σταματήσει έτσι, να έρχονται κι άλλοι. Πόσους ακόμη θανάτους μπορεί ν’αντέξει το στομάχι μας;
Στην έρημο, οι λαθρέμποροι ανακατεύουν το νερό με βενζίνη, ώστε οι άνθρωποι που μεταφέρουν να μη το πίνουν γρήγορα και τους κοστίζουν περισσότερα χρήματα. Μερικές φορές τα φορτηγά μέσα στα οποία είναι στιβαγμένοι, κολλάνε καθώς διασχίζουν τη Σαχάρα, κάποιοι πρέπει να κατέβουν για να τα σπρώξουν, ώστε να ξεκολλήσουν, τους οποίους συχνά αφήνουν πίσω, μόλις καταφέρουν να ξεκινήσουν πάλι τα φορτηγά.
Στα μεταβατικά στρατόπεδα στη Λιβύη, πριν από την επικίνδυνη επιχείρηση διάσχισης της Μπλέ Ερήμου, παίζουν ποδόσφαιρο, πάλη και συγκεντρώνουν όλοι μαζί τα λιγοστά τους χρήματα, ώστε ακόμη κι ένας πιο φτωχός φίλος τους, να μπορέσει να πληρώσει για το ταξίδι. Ένας άντρας λέει, ότι το μικροσκοπικό ξύλινο σκάφος του, πλαισιωνόταν από δελφίνια, καθώς έκαναν το ταξίδι, τρία σε κάθε πλευρά, όπως οι φύλακες-άγγελοι, και αυτό ήταν που του έδωσε ελπίδα.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που επιτρέπουμε να πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Η de facto πολιτική της Ε.Ε, είναι να αφήσουμε τους μετανάστες να πνίγονται, ώστε αυτό να φοβήσει άλλους και να τους σταματήσει από το να κάνουν το ταξίδι. Πέρυσι σχεδόν τέσσερις χιλιάδες πτώματα ανθρώπων περισσυλλέγησαν από τη Μεσόγειο. Κι αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει, μόνο τα πτώματα που βρήκαμε. Ο συνολικός αριθμός των αφίξεων στην Ιταλία το 2014 ανέβηκε πάνω από 300% από το προηγούμενο έτος, με περισσότερους από 170.000 πρόσφυγες. Και η απάντηση της ΕΕ, καθοδηγούμενη από την σκληρή βρετανική κυβέρνηση, ήταν να μειώσει τη βασική επιχείρηση διάσωσης, το Mare Nostrum.
Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι, ότι 500 άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους το τρέχον έτος. Η εικόνα για την αντίστοιχη περίοδο του 2014 ήταν 15. Υπάρχουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι στη Λιβύη, που περιμένουν για να κάνουν αυτό το ταξίδι. Πόσους περισσότερους θάνατους μπορεί ν’αντέξει το στομάχι μας; Η μετανάστευση απεικονίζει ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης ζωής, η οποία είναι καθαρός δόλος δι 'αντιπροσώπου. Όπως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τα παράγωγά τους, η μεταναστευτική πολιτική επιτρέπει στους ισχυρούς να προκαλούν φρίκη στους αδύναμους χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους.
Ο James Brokenshire, ο υπουργός ο οποίος υπερασπίστηκε την διακοπή του προγράμματος διάσωσης Mare Nostrum, με το εμετικό επιχείρημα ότι το πρόγραμμα αυτό, ενθάρρυνε τη μετανάστευση, δεν χρειάζεται ποτέ να αφήσει τους θανάτους που η απόφαση του βοήθησε να προκληθούν, να χαλάσουν το ακριβό γεύμα του με τους εκπροσώπους από τα κλειστά λόμπι συμφερόντων. Οι θάνατοι αυτοί δεν τον επηρεάζουν.
Επηρεάζουν όμως εμάς. Αυτήν τη στιγμή είμαστε μια διαλυμένη και μειωμένη κοινωνία, γεμάτη καχυποψία και δυσπιστία προς τους άλλους, ακόμη και αν διεστραμμένα παλεύουμε με τη μοναξιά και την αποξένωση. Εμείς αναπνέουμε το τοξικό νέφος του μίσους απέναντι στους μετανάστες, που παράγεται από τον Nigel Farage και την Κaite Hopkins, και αυτό μας καθιστά λιγότερο ανθρώπους.
Ξεχάστε το γεγονός ότι αυτή η κοινωνία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς τους μετανάστες, ότι κανείς άλλος δεν θα μαζέψει τα λαχανικά σας και δεν θα φτιάξει τον καφέ latte σας και δεν θα σηκωθεί στις 4 το πρωί για να καθαρίσει το γραφείο σας. Ξεχάστε τη μαζική φορολογική συμβολή των μεταναστών στο δημόσιο ταμείο. Το θέμα αυτό δεν αφορά την οικονομία. Πάρα πολύ συχνά, ακόμη και η θετική στάση, εξετάζει τη μετανάστευση με βάση τους αριθμούς, τα χρήματα και το όφελος, την εξετάζει με βάση την άποψη του «τι μπορούν να προσφέρουν σε εμάς;». Το θέμα αυτό όμως, αφορά δύο πράγματα: τη συμπόνια και την ευθύνη.
Η «Λαμπεντούσα», το θεατρικό μου έργο, που παίζεται αυτή τη στιγμή στο Soho Theatre, επικεντρώνεται σε δύο άτομα στο αιχμηρό άκρο της λιτότητας στην Ευρώπη. Ο Stefano είναι ένα ακτοφύλακας, του οποίου η δουλειά είναι να αλιεύει νεκρούς μετανάστες από τη θάλασσα. Η Denise είναι μία αποπληρώτρια δανείων σε μια εταιρεία. Δεν είναι φιλελεύθεροι. Δεν τους αρέσουν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφονται. Δεν μπορούν όμως να αντέξουν οικονομικά αλλιώς. Όπως λέει ο Stefano: «Προσπαθείς να τους κρατήσεις σε απόσταση. Υπάρχουν πάρα πολλοί από αυτούς. Και αυτό σε κάνει να σκεφτείς, σχετικά με το τυχαίο, ότι εγώ μπορώ να περπατάω σε αυτούς τους δρόμους, ενώ εκείνος όχι. Το έδαφος γίνεται ωκεανός κάτω από τα πόδια σου.»
Η μετανάστευση απεικονίζει ένα από τα χαρακτηριστικά που σηματοδοτούν τη σύγχρονη ζωή: κακία και δόλος δι' αντιπροσώπου. Αλλά τελικά, η επίδραση στους ανθρώπους, από ό,τι κάνουν, κατάφερνει να φανεί. Στους επακόλουθους αγώνες τους, τόσο ο Stefano όσο και η Denise βοηθιούνται από μια φιλία, μέσα από δισταγμούς και αμφισβήτηση, από κάποιον που προηγουμένως τον θεωρούσαν επιβάρυνση. Αυτό είναι συμπόνια όχι ως ένα ευγενές συναίσθημα για κάποιον που βρίσκεται σε χειρότερη θέση από σένα, αλλά ως αρχική αμοιβαία αναγκαιότητα των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα άλλο, παρά ο ένας τον άλλον. Σε αυτό το σημείο ακριβώς βρισκόμαστε, μέσα μία εντελώς κατεστραμμένη, διεφθαρμένη και συντεχνιακή πολιτική στις αρχές του 21ου αιώνα. Οι ισχυροι δεν δίνουν δεκάρα. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.
Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η ευθύνη. Σε όλη την οργή για τη μετανάστευση, ένα θέμα είναι, που ποτέ δεν συζητιέται: τι έχουμε κάνει και κάνουμε εμείς, για να την προκαλούμε. Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από τη Διεθνή Κοινοπραξία των δημοσιογράφων ,που διενεργούν έρευνες προκύπτει, ότι η Παγκόσμια Τράπεζα εκτόπισε, τον εντυπωσιακό αριθμό των 3,4 εκατομμυρίων ανθρώπων τα τελευταία πέντε χρόνια. Με τη χρηματοδότηση των ιδιωτικοποιήσεων, την αρπαγή της γης και τα φράγματα, υποστηρίζοντας τις εταιρείες και τις κυβερνήσεις που κατηγορούνται για βιασμούς, δολοφονίες και βασανιστήρια, και βάζοντας $ 50 δις σε έργα που χαρακτηρίζονται από ύψιστο κίνδυνο και για «αμετάκλητες και άνευ προηγουμένου» κοινωνικές επιπτώσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα συνέβαλε μαζικά στη ροή μετανάστευσης των φτωχών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Το μοναδικό και μεγαλύτερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σταματήσει η μετανάστευση είναι να καταργήσουμε την ανάπτυξη της μαφίας: την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη.
Μαζί με τα παραπάνω στενά συνδέεται και η ανάγκη να σταματήσουν να βομβαρδίζουν τη Μέση Ανατολή. Η Δύση κατέστρεψε την υποδομή της Λιβύης, χωρίς να χει καμία ιδέα, για το με τι θα την αντικαταστήσει. Τώρα υπάρχει μια κατάσταση κενού. που διοικείται από πολέμαρχους και που αποτελεί τώρα το κέντρο της Μεσογείου για λαθραία διακίνηση ανθρώπων. Είμαστε καθαρά πίσω από το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο που επιδιώκει να εξαλείψει την Αραβική Άνοιξη, να πατάξει τους μουσουλμάνους και να ιδιωτικοποιήσει τις υποδομές, γεγονότα τα οποία ωθούν τεράστιο αριθμό ανθρώπων στις βάρκες. Το παρελθόν μας έργο στη Σομαλία, τη Συρία και το Ιράκ οδηγεί σαφώς τις εθνικότητες αυτές στην κορυφή της λίστας των μεταναστών.
Δεν προκαλείται φυσικά, πλήρως η μετανάστευση από τη Δύση. Αλλά ας κάνουμε επιτέλους μια ειλικρινή συζήτηση για την ευθύνη και το κομμάτι που της αναλογεί. Ας κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για τι σημαίνει η τακτική του να εκμεταλλευόμαστε την αφρόκρεμα, τους πόρους και τον πλούτο των φτωχών χωρών. Η μετανάστευση είναι ένα σύνθετο θέμα. Αλλά ας μην είμαστε δειλοί και να υποκρινόμαστε ότι οι μετανάστες θα σταματήσουν να έρχονται. Επειδή δεν θα σταματήσουν. Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ.
Πηγή: www.omniatv.com
Πρωτότυπο άρθρο: www.theguardian.com
