«Πάνε οι ελπίδες, η αγάπη μου δεν θα μου ξαναέρθει πια,
να κλάψω, να τη χωρίσω, η πληγή που μ’ άνοιξε ποιος να τη γιατρέψει πια»
Παραδοσιακό τραγούδι από την Νεάπολη Καππαδοκίας
Παραδοσιακό τραγούδι από την Νεάπολη Καππαδοκίας
Tο τραγούδησε το βράδυ της Παρασκευής, σε μια συγκινητική στιγμή, ο 102 ετών Συμεών Ευθυμιάδης, πρόσφυγας πρώτης γενιάς που ήρθε στην Ελλάδα το 1926, σε μια εκδήλωση όπου συναντήθηκαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922 με τους σημερινούς.
Ηταν η εκδήλωση «Διαβάζουμε το βιβλίο της μνήμης-Συναντιόμαστε στις κουζίνες των λαών» και έλαβε χώρα στο κατάμεστο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Πιάσε το χέρι μου».
Οσοι βρέθηκαν εκεί είχαν την ευκαιρία να κάνουν ιστορική αναδρομή μέσω αρχειακού υλικού και αφηγήσεων, να ακούσουν τραγούδια με θέμα την προσφυγιά από την παιδική χορωδία του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας, σμυρναίικα από χορωδία γυναικών του χορευτικού ομίλου Νέας Ερυθραίας, αλλά και την πρώτη γκόσπελ χορωδία στην Ελλάδα από μετανάστριες του δικτύου «Μέλισσα».
Στη συνέχεια απόλαυσαν εδέσματα από τη Μικρά Ασία, ευγενική προσφορά τοπικών συλλόγων, αλλά και την Ασία και την Αφρική, στέλνοντας το μήνυμα ότι ο πολιτισμός και η κουζίνα ενώνουν τους ανθρώπους.Το «παρών» έδωσαν οι δήμαρχοι Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και Νέας Ιωνίας, Αρης Βασιλόπουλος και Ηρακλής Γκότσης αντίστοιχα, που απηύθυναν σύντομους χαιρετισμούς.
Οι πρωταγωνιστές
«Εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν στα σύνορα της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς. Τα σχολεία είναι τα πιο ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας και γι’ αυτό ξεκινήσαμε από εκεί», είπε -μεταξύ άλλων- ο κ. Βασιλόπουλος, που επισήμανε ως ιδιαίτερα θετικό το ότι κι άλλοι δήμοι ζήτησαν να συμμετάσχουν στη δράση.
«Η χώρα μας με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το κύμα των προσφύγων έχει δείξει στην Ευρώπη τι πάει να πει ανθρωπισμός και πολιτισμός. Θέλουμε να συνεχίσουμε αντίστοιχες παρεμβάσεις», τόνισε ο Ηρακλής Γκότσης.
Στην εκδήλωση βρέθηκαν επίσης εκπρόσωποι από τους φορείς που συνδιοργανώνουν την καμπάνια «Πιάσε το χέρι μου»: η Μυρτώ Μπολότα από την «Αλληλεγγύη για όλους», η Ναντίνα Χριστοπούλου από το «Δίκτυο Μεταναστριών Μέλισσες», όπως και εκπρόσωποι από την «Εφ.Συν.».
Πραγματικοί πρωταγωνιστές όμως ήταν οι πρόσφυγες από διάφορες γενιές και προελεύσεις που κατάφεραν να ξαναδημιουργήσουν και μοιράστηκαν τις ιστορίες τους.
Μιλήσαμε με αυτούς μετά την εκδήλωση:
● «Ηταν πολύ ωραία στην Καππαδοκία. Πώς ήρθαμε, μην το συζητάς.
Εχασα τον πατέρα μου, τον παππού μου και άλλους συγγενείς. Οταν φτάσαμε στην Ελλάδα μάς βάλανε σε καραντίνα, λέγαμε πως έχουμε ψείρες.
Ηρθαμε το 1926, πρώτα μέναμε στην Κοκκινιά. Ακόμα τα σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια», μας λέει ο γεννηθείς το 1914Συμεών Ευθυμιάδης, που είναι σε εξαιρετική κατάσταση, έχοντας μόνο ένα μικρό πρόβλημα στην ακοή.
Αποκαλύπτει και το μυστικό της μακροζωίας του:
«Να προσέχεις τι τρως, τι πίνεις και πόσο. Με μέτρο. Το βράδυ να τρως λίγο».
● Η Κλικ Νγκουέρε, μητέρα τεσσάρων παιδιών, ήρθε στη χώρα μας από τη Ζιμπάμπουε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, εξαιτίας του πολέμου ανεξαρτησίας της υποσαχάριας χώρας.Εμπνεύστρια του «Πιάσε το χέρι μου», που της φώναξε μια φίλη της από την αντίσταση στην προσπάθειά τους να περάσουν έναν ορμητικό ποταμό, για να φτάσουν στη Μοζαμβίκη.
Η ζωή της και η συμμετοχή της στον πόλεμο της ανεξαρτησίας της χώρας της έγινε ταινία.
Ρωτώντας την πώς δημιούργησε την πρώτη γκόσπελ χορωδία στην Ελλάδα, όπου συμμετέχουν γυναίκες από διαφορετικές εθνικότητες και θρησκείες μάς λέει:«Είμαστε άνθρωποι από διαφορετικές θρησκείες, αλλά ο Θεός είναι ένας και θέλαμε να τραγουδήσουμε γι’ αυτόν».
● Πιο πρόσφατα, πριν από περίπου 4 χρόνια έφτασε εδώ ο 19χρονος Αλί Μοχαμεντί από το Αφγανιστάν. Τα ελληνικά του είναι τέλεια:
«Οι γονείς μου σκοτώθηκαν. Περπάτησα για μήνες μέχρι την Τουρκία και μετά έφτασα με βάρκα στη Μυτιλήνη. Στην Αθήνα έμενα στον δρόμο, στον σταθμό Λαρίσης και ένας κύριος με βοήθησε και μου είπε να κάνω αίτημα για άσυλο και να μπω σε ξενώνα.Το σημαντικότερο είναι ότι στην Ελλάδα είχα την ευκαιρία να πάω σχολείο, τώρα είμαι στη Γ’ Λυκείου. Αγαπημένο μου μάθημα είναι τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά. Θέλω να γίνω κοινωνικός λειτουργός, να βοηθήσω.
Μιλάω 5 γλώσσες: pashtu, dari, urdu, περσικά και ελληνικά και αυτή τη στιγμή είμαι διερμηνέας για τους πρόσφυγες στον Ελαιώνα. Οταν βλέπω τους ανθρώπους που έρχονται, στεναχωριέμαι, γιατί θυμάμαι όσα πέρασα εγώ».
Πηγή: www.efsyn.gr
