Σειρήνες ουρλιάζουν. Πυροβολισμοί σχίζουν την νύχτα. Ισχυρές εκρήξεις. Τα πεζοδρόμια βάφονται με αίμα. Ξάφνιασμα, Πανικός, Λυγμός, Θρήνος. Οι δρόμοι κλείνουν. Πέντε γραμμές του μετρό παύουν να λειτουργούν. Αστυνομία, ασθενοφόρα, πυροσβέστες παντού. Η πόλη του φωτός βυθίζεται στο σκοτάδι. Το πιο ματωμένο της σκοτάδι από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Παρασκευή βράδυ. Παρίσι. Ένας φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου μετατρέπεται στο εναρκτήριο λάκτισμα ενός λουτρού αίματος. Εστιατόρια και bistrot γίνονται πεδίο εκτελέσεων. Αίθουσες συναυλιών γίνονται θέατρο μαζικής εξόντωσης. Η πόλη ματώνει. Αιμορραγεί. Κρατά την αναπνοή της. Κλείνεται στα σπίτια. Μετρά το θάνατο. Σύγχυση. Πόσοι κρατούν όπλα; Ποιοι; Γιατί; Μέχρι πότε; Οι δρόμοι μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου. Σε πεδία βολής.
Παρασκευή βράδυ. 13 Νοεμβρίου 2015. Παρίσι. Μια ημερομηνία που χαράσσεται με τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων στην ιστορία. Μια ημερομηνία σταθμός. Μια ημερομηνία που αλλάζει δραματικά, καταιγιστικά, με ανείπωτο πόνο την ροή των πραγμάτων στην γηραιά ήπειρο.
Αν η επίθεση κατά του Charlie Hebdo τον Ιανουάριο είχε συγκλονίσει την Ευρώπη, οι επιθέσεις κατά των απλών πολιτών σε δεκάδες σημεία στο Παρίσι, αυτήν την «γλυκιά» για τα δεδομένα της Γαλλίας, νύχτα μπορεί, χωρίς καμία αμφιβολία, να χαρακτηριστεί η 11η Σεπτεμβρίου της Γαλλίας. Της Ευρώπης.
Η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην Αλγερία, το 1965. Στρατιωτικές ενισχύσεις αναπτύσσονται στη γαλλική πρωτεύουσα. Αναλαμβάνουν θέσεις της αστυνομίας. Κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δηλαδή συγκεκριμένες ώρες ελεύθερης κυκλοφορίας. Δηλαδή σημεία μη προσβάσιμα στο κοινό. Δηλαδή απαγορεύσεις, μέχρι νεοτέρας, εκδηλώσεων ή μαζικών συγκεντρώσεων που θεωρούνται «ενδεχόμενοι στόχοι». Τα σύνορα κλείνουν. Οι υπηρεσίες ασφαλείας τίθενται σε κόκκινο συναγερμό. Πρακτικώς, η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση πολέμου.
Η φρίκη από το Μάλι, τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, «μετακόμισε» στην καρδιά της Ευρώπης. Στην καρδιά του Παρισιού. Ο πόνος, η οργή, ο θάνατος, η καταστροφή που έσπειραν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, οι κτηνωδίες στο βωμό του κέρδους, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα ακριβώς στο σπίτι μας. Παίρνουν μορφή και ανδρώνονται πάνω στο γόνιμο έδαφος της περιθωριοποίησης, της ταξικής εκμετάλλευσης, των διακρίσεων, της απαξίωσης, της απανθρωποίησης, του θεμελιώδους αυτού χαρακτηριστικού του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.
Όχι. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμψηφισμός, ούτε δικαιολογία. Προφανώς. Οι ψυχές που χάνονται στο Αιγαίο, τα παιδικά κορμιά που ξεβράζει η θάλασσα, οι λαοί που ψάχνουν απεγνωσμένα να επιβιώσουν στις πατρίδες που οι βόμβες και τα σχέδια διέλυσαν μετατρέποντάς τες σε σωρούς ερειπίων και βαναυσότητας, οι νεκροί στο εστιατόριο, στο Stade de France, στο bistrot, στην αίθουσα Bataclan στο Παρίσι, είναι όλοι το ίδιο.Είναι άνθρωποι – θυσίες στο βωμό πολιτικών συμφερόντων και κέρδους. Ακόμη και αν τα μεγάλα ΜΜΕ, δεν αφιέρωσαν ποτέ συνεχόμενη ροή προγράμματος και έκτακτα δελτία για τη διάλυση ολόκληρων χωρών, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στη Συρία, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Δέκα ακριβώς χρόνια μετά την εξέγερση στα γαλλικά γκέτο, δέκα χρόνια μετά την πιο καταφανή διαπίστωση ότι το «γαλλικό μοντέλο» ενσωμάτωσης μεταναστών κυρίως από τις πρώην αποικίες απέτυχε παταγωδώς καταλήγοντας σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων, με χιλιάδες ανθρώπους στερημένους αξιοπρέπειας, ελπίδας, ύπαρξης, το Παρίσι «τρέμει» και πάλι. Αυτή τη φορά από την απεχθή οσμή του θανάτου, από ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Είναι το ίδιο έγκλημα που μακελεύει την Μέση Ανατολή, που ξεριζώνει χιλιάδες από τα σπίτια τους, που έσπειρε με πτώματα το Αιγαίο, που οπλίζει το χέρι των αυτοχείρων στην Ελλάδα. Λέγεται καπιταλισμός, λέγεται ιμπεριαλισμός. Και ο θρήνος χωρίς πάλη για την ανατροπή τους και την οριστική τους ήττα είναι ύβρις απέναντι σε όλο αυτό το αθώο αίμα, στη Γαλλία, στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αιγαίο.
Πηγή: www.toperiodiko.gr
