Ο Απρίλης – παρ’ ό,τι ψεύτης[1] και σκληρός[2] – παραμένει ο μήνας της Άνοιξης. Η Περσεφόνη επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο και
η γη καρποφορεί.
Υπάρχουν φορές που μπορεί κανείς
να περπατά ανάμεσα στη βρωμιά και στη γκριζάδα αυτής της πόλης και να έρθει
αντιμέτωπος με το απροσδόκητο θέαμα ενός λουλουδιού,μιας πρασινάδας, που ξεπετάγεται
μέσα από την πιο ανεπαίσθητη χαραμάδα στο τσιμέντο.
Υπάρχουν λουλούδια – όμορφα,
πολύχρωμα ή πιο ταπεινά, μοναχικά ή σε μικρές διακλαδώσεις – που φυτρώνουν αγέρωχα μέσα από την άσφαλτο, σε
κλειστοφοβικές γωνιές του πεζοδρομίου, στα τοιχάκια των χαμηλών σπιτιών…
Υπάρχουν λουλούδια που κάτω από τις
πιο αντίξοες συνθήκες – χωρίς νερό,
χωρίς φως, χωρίς θρεπτικό έδαφος – εκμεταλλεύονται την πιο ανεπαίσθητη ευκαιρία
και με ακατανίκητη ορμή ξεκινούν την πορεία τους προς το φως και τον αέρα, ενάντια
στην επιβλητική τσιμεντένια καταδίκη τους.
Δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει
δέος εμπρός σε αυτό το μικρό θαύμα. Δεν
μπορεί κανείς παρά να γεμίσει ελπίδα. Και πείσμα.
Γιατί η πραγματική καταδίκη θα
είναι να πάψουμε να επιθυμούμε το φως. Να λιποψυχήσουμε μπρος στη δυσκολία
και να πιστέψουμε πως δε θα τα καταφέρουμε. Τα εμπόδια είναι πολλά, είναι σκληρά,
τίποτα όμως δεν είναι ανυπέρβλητο.
Ας μιμηθούμε το παράδειγμα των
γενναίων αυτών λουλουδιών. Ας
συνεχίσουμε – με κόπο, με επιμονή, ενάντια στις πιθανότητες – την πορεία προς την επιφάνεια. Γιατί υπάρχει
ακόμα φως στις ψυχές των ανθρώπων! Και νερό στις άκρες των ματιών τους…
